Ένα θαύμα, μία ουλή

 

Απόλυτο σκοτάδι. Όπου και αν απλώσεις το χέρι, έχεις την αίσθηση του παγωμένου μέταλλου να σου θυμίζει πόσο περιορισμένο είναι το σώμα σου. Παντού ακούγονται δυνατές προσευχές. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πρόσωπα και μορφές ανάμεσα από τα κάγκελα των δεκάδων κελιών αλλά είναι μεγάλη η χαρά και η ελπίδα, να ακούς τόσους ανθρώπους να προσεύχονται με όλη την δύναμη της ψυχής τους γύρω σου.

Πρέπει να προλάβω να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί τους, σκέφτηκα. Με σταθερή και δυνατή φωνή άρχισα να διηγούμαι:

Ζωή σαν παραμύθι

Είσαι κιόλας δεκατριών ετών. Μεγαλωμένος με πολύ αγάπη. Ακόμη αντηχεί στα αυτιά σου η μόνιμη συμβουλή του πατέρα σου, «μικρέ Ιωάννη πάντα να κάνεις αυτό που λέει η ψυχή σου και έτσι στο τέλος θα ξέρεις πάντα τι ψυχή έχεις, καλή ή κακή. Θα κοιτάς πίσω σου τι έκανες και απλά θα ξέρεις».

Είσαι κιόλας δεκατέσσερα. Μαζί με τον μεγάλο σου αδελφό βοηθάς και εσύ στην βάρκα της οικογένειας. Πότε ξεμπλέκεις τα δίχτυα, πότε βοηθάς στο κουβάλημα, πότε γλιστράς και χτυπάς άτσαλα στην καρίνα και καμιά φορά γελάς για ώρα με τον αδελφό σου για κάτι που ίσως κανείς άλλος δεν θα καταλάβαινε. Τα βράδια παρέα με τα ψάρια που απέμειναν απούλητα, όλοι η οικογένεια μαζί. Άρτος, νερό, λίγο κρασί, λίγα ψητά ψάρια. Καμιά φορά άφθονη ψαρόσουπα. Τι γλέντι! Κάθε μέρα γιορτή.