Δευτέρα. Έβαλα το ξυπνητήρι λίγο νωρίτερα. Φοβάμαι να αργήσω στην δουλειά βλέπεις… τόσοι άνεργοι εκεί έξω, μην βρούμε και εμείς ‘κάνα μπελά. Ντύθηκα άρον -άρον και ξεκίνησα την γνωστή διαδρομή. Οι δρόμοι έχουν γίνει πολύ τρομακτικοί, αλλά σιγά σιγά φοβισμένα κατάφερα να φτάσω. Αποφάσισα να μην αντιδρώ ακόμη και στα πιο παράλογα αιτήματα στο γραφείο. Από φόβο. Τόσοι άνεργοι εκεί έξω… θα λέω ναι σε όλα και θα έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Και κάπως έτσι, λίγο μαγκωμένα πέρασε και το οκτάωρο. Ποιος γυρνάει τώρα μέσα στο χάος τέτοια ώρα.
