
Όλοι φοβούνται. Φοβούνται τα πάντα. Ακόμη και
όταν η μητέρα τους είναι πάντα εκεί. Ακόμη και αν δεν έπεσαν ποτέ από το ποδήλατο.
Ακόμη και αν πήραν καλούς βαθμούς. Αν πέρασαν τέλεια στον στρατό, αν έχουν την
τέλεια δουλειά, αν έχουν γνωρίσει τον άνθρωπο των ονείρων τους, ακόμη και αν ζουν.
Πάντα φοβούνται και πάντα θα φοβούνται. Μέχρι να καταλάβουν όλοι πως ο φόβος
για να φύγει χρειάζεται δάσκαλο. Και ο φόβος μαθαίνει. Όλοι μαθαίνουν σε αυτό
το μεγάλο σχολείο, αλλά ο δάσκαλος που θα μας διώξει τον φόβο είναι απαραίτητο
να έχει τελειώσει το σχολείο με άριστα. Μόνο ένας όμως μπόρεσε και κάποτε είπε
να αφήσουν τα παιδιά να πάνε κοντά του.
Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος
ικανός να κρατάει το τιμόνι στο ποδήλατο. Είναι το μοναδικό πρότυπο, είναι ο
δάσκαλος που τελείωσε με άριστα το σχολείο της γης.
Όλοι φοβούνται. Φοβούνται τα πάντα. Γιατί τα
πάντα σε αυτό το σχολείο είναι και ένα διαγώνισμα. Χωρίς τον δάσκαλο πρότυπο
κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει. Και είναι πολλά τα διαγωνίσματα. Για χρόνια
προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου και τους άλλους πως τα έχω δει όλα. Πως έχω
γράψει όσο καλύτερα μπορούσα σε όλα τα διαγωνίσματα και μου απομένουν μόνο οι
τελικές εξετάσεις. Αυτές είναι και οι πιο δύσκολες απλά ο φόβος μειώνεται όταν έχεις
στα χέρια σου τους καλούς βαθμούς των διαγωνισμάτων. Γι’ αυτό οι άνθρωποι
φοβούνται τα πάντα και θα φοβούνται για πάντα. Γιατί δεν έχουν τους βαθμούς που
θα ήθελαν, μεγάλωσαν και θεωρώντας πως ξέρουν πια ποδήλατο έβαλαν τις φωνές
στον δάσκαλο και απομακρύνθηκαν απ’ αυτόν. Αλλά οι τελικές εξετάσεις είναι
πάντα πολύ κοντά… Ίσα που προλαβαίνουν να τον φωνάξουν κοντά τους και να του
παραδώσουν το τιμόνι ξανά.
Έχω πάψει να φοβάμαι, γιατί έπεισα τον εαυτό
μου και τους άλλους πως τα έχω δει όλα. Έχω γράψει όσο καλύτερα μπορούσα σε όλα
τα διαγωνίσματα και ίσως να τα πάω καλά και στις τελικές εξετάσεις. Γιατί έχω
δάσκαλο που κρατάει το τιμόνι.
Ωπ… κουδούνι... Πάει το διάλειμμα.
(συνεχίζεται)
Π.