Πατέρα μόλις τελείωσε άλλη μια δύσκολη μέρα. Τα καταφέραμε. Μαζί. Μαζί τα καταφέραμε. Χριστέ μου, Λατρεία μου, Θεέ μου, η βουή των ανθρώπων είναι τόσο ενοχλητική. Έκανα να σε σκεφτώ και με διέκοπταν, δεν με άφησαν να σε καλέσω δίπλα μου, ούτε στην δουλειά, ούτε στον δρόμο της επιστροφής… αλλά με βοήθησες τόσες φορές σήμερα! Το κατάλαβα, σε είδα, μου απέδειξες άλλη μια φορά πως ένα δευτερόλεπτο της παρουσίας σου αρκεί για να καταφέρεις το ακατόρθωτο και στην δουλειά και στο ρινγκ της ασφάλτου που είναι γεμάτο εχθρούς, οπλισμένους με σίδερα σε ρόδες, ασυνείδητοι. Ξέρω, σου ακούγομαι λίγο σαν Δον Κιχώτης αλλά είναι ίσως ο μόνος τρόπος, η μόνη οπτική που με βοηθάει να αντιμετωπίσω την κοινωνία εκεί που έφτασε. Και σε ευχαριστώ γι’ αυτό Χριστέ μου!
Σήμερα το βράδυ Πατέρα, φάγαμε ψάρια. Ξέρεις πόσο τα
αγαπάω, ξέρω πόσο τα αγαπάς. Στην αγορά που πήγα τις προάλλες είχε τόσα πολλά
στα καφάσια που σκέφτηκα πως μπορεί να αισθανόταν ο Πέτρος και οι υπόλοιποι
όταν με μια σου σκέψη γέμιζαν ψαράκια τα δίχτυα τους.
Αλήθεια είναι όλοι καλά, οι φίλοι σου, όπως τους έλεγες;
Τα αδέλφια μας; Να μου τους φιλήσεις, να τους κάνεις μια μεγάλη αγκαλιά και αν
μπορείς πες τους να μας ρίχνουν και καμιά ματιά. Πολλές φορές, αισθανόμαστε και
εμείς μόνοι, σαν αυτούς τότε… Και ας είσαι ολημερίς δίπλα μας… και μη νομίζεις
Χριστέ μου, από δικούς μας ανθρώπους, πραγματικά δικούς μας, μόνο γι’ αυτούς μπορούμε
να είμαστε σίγουροι. Και εμείς μόνο αυτούς έχουμε.
Α… και τον Μπέμπη μας. Τον γατούλη μας που ταξίδεψε
πρόσφατα δίπλα σου. Θα τον έχεις καλά Πατέρα; Ξέρω πως θα κάνεις τα καλύτερα γι’
αυτόν μέχρι να ξανά ανταμώσουμε. Είναι λίγο περίεργος αλλά είμαστε σίγουροι πως
θα του έχεις και τα σπιτάκια και τα κρεβατάκια και τα κουβερτάκια του και τις λιχουδίτσες
που του άρεσαν. Να του χαϊδέψεις το κεφαλάκι και την κοιλίτσα όπως κάναμε εμείς
και γουργούριζε, γουργούριζε… Αν θες καν’ το και ξέρω πως θα αισθανθώ και εγώ
το ίδιο, γιατί μου λείπει τόσο το κορμάκι που είναι τώρα κοντά σου. Το γνωρίζεις
πολύ καλά πως το αίσθημα της απώλειας αυτής δεν περνάει παρά μόνο όταν τον
σκέφτομαι στην αγκαλιά σου. Και έχουμε πολύ δρόμο ακόμη…
Ακούω κάθε μέρα τις φωνές των πόνων της γης, της ετοιμόγεννης
που έλεγες. Σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα. Και οι άνθρωποι ίδιοι Πατέρα,
απαράλλαχτοι. Υπνωτισμένα, τηλεκατευθυνόμενα έρμαια της προπαγάνδας και της καθημερινότητας,
του κέρδους και των εφήμερων αγαθών. Σε παρακαλώ θερμά Χριστέ μου, προστάτεψε
την υγεία και την νόηση τουλάχιστον των δικών μας ανθρώπων. Όπως και των εν
δυνάμει δικών μας ανθρώπων. Ας έχουν όλοι τον χρόνο να σου αποδείξουν πως και
αυτοί αξίζουν όλα όσα προσφέρεις σε εμάς!
Παντού μιλάνε για δικαιοσύνη Πατέρα. Στερέψαμε και από
αυτό. Τι ξέρουν αυτοί από δικαιοσύνη; Σαν να σε ακούω να με ρωτάς… Τίποτα
Πατέρα. Τίποτα Χριστέ μου. Γι’ αυτό μόνο εσύ είσαι ο πλέον κατάλληλος, ο
δίκαιος Κριτής μας. Και ας μη μας αρέσει, και ας μη κατανοούμε και ας απορούμε
και ας εναντιωνόμαστε στους τρόπους που επιτρέπεις να συμβαίνουν τα πάντα γύρω μας.
Σου ζητώ λοιπόν να αποδώσεις εσύ και μόνο εσύ την δικαιοσύνη στα πάντα ακόμη
και σε εμάς τους ίδιους.
Πριν ξαπλώσω σου ζητώ μια τελευταία χάρη. Σκέπασε μας με
την αγάπη σου, με το Πνεύμα σου το Άγιο
και εμάς και όσους σε έχουν μέσα τους για όσο κρατήσει ο ύπνος μας. Γιατί
πολλές οι βολές, απέραντη η κακή ενέργεια και άπειρο το υποσυνείδητο που δεν
μπορούμε να ελέγξουμε κατά τον ύπνο μας, που χωρίς την δική σου βοήθεια θα
ήμασταν πάντα εκτεθειμένοι.
Κύριε μου και Θεέ μου Ιησού Χριστέ σε αγαπώ με όλη την δύναμη της ψυχής μου, περισσότερο από την ίδια μου την ζωή και σε ευχαριστώ για όλα!
Καληνύχτα!
Α.
