Ένα θαύμα, μία ουλή

 

Απόλυτο σκοτάδι. Όπου και αν απλώσεις το χέρι, έχεις την αίσθηση του παγωμένου μέταλλου να σου θυμίζει πόσο περιορισμένο είναι το σώμα σου. Παντού ακούγονται δυνατές προσευχές. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πρόσωπα και μορφές ανάμεσα από τα κάγκελα των δεκάδων κελιών αλλά είναι μεγάλη η χαρά και η ελπίδα, να ακούς τόσους ανθρώπους να προσεύχονται με όλη την δύναμη της ψυχής τους γύρω σου.

Πρέπει να προλάβω να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί τους, σκέφτηκα. Με σταθερή και δυνατή φωνή άρχισα να διηγούμαι: