Πρέπει να προλάβω να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί τους,
σκέφτηκα. Με σταθερή και δυνατή φωνή άρχισα να διηγούμαι:
Έχουν περάσει κάποιοι μήνες αδελφοί μου, από μία απρόσμενη συνάντηση που είχα με έναν κορυφαίο, έναν αγαπημένο Του. Στην προσπάθεια μου λοιπόν να ξεφύγω από τους διώκτες μου, τρέχοντας στα στενά της Ρώμης και πριν προλάβουν να με περικυκλώσουν, μια ευγενική μορφή στην είσοδο ενός υπόγειου καπηλειού, μου έγνεψε ανήσυχα να βιαστώ να περάσω το κατώφλι του. Δεν γνωρίζω καν το όνομα του ανθρώπου που με φυγάδεψε, δεν είχα καν το κουράγιο να τον ρωτήσω, όμως με γρήγορες κινήσεις με οδήγησε σε ένα κρυφό υπόγειο διάδρομο, δείχνοντας μου την πόρτα που μετά βίας μπορούσα να διακρίνω στο τέλος του. Θα μπορούσε να είναι μία ακόμη παγίδα αδελφοί μου, δεν είχα όμως πολλές επιλογές και έτσι μπήκα στο δωμάτιο κλείνοντας δυνατά την πόρτα πίσω μου. Μα στάσου, κάποιος ακόμα άνδρας κρύβεται στο δωμάτιο και το ελάχιστο φως του μοναδικού λυχναριού, ίσα που μου επέτρεπε να διακρίνω το πρόσωπο του. Ο άνδρας σηκώθηκε απότομα , σαστισμένος, αμήχανος και με αυστηρό ύφος με ρωτά:
- Με βρήκες λοιπόν; Ήρθες να παραδώσεις και εμένα;
Αδιαφορώντας για την προσβολή του, έπεσα και του αγκάλιασα τα πόδια, αφήνοντας τον σαστισμένο για άλλη μια φορά. Τι μεγαλύτερο, απ’ το να συναντάς μετά από τόσα χρόνια, αυτόν που ήταν η αφορμή για το τελευταίο θαύμα του Χριστού μας και μάλιστα πάνω σου.
Αφού έμεινα έτσι για μερικά λεπτά, προσπαθώντας να αρπάξω από αυτόν λίγη συγχώρεση, λίγη αγάπη, λίγη Θεία χάρη, βρήκα την δύναμη και με τρεμάμενα γόνατα , σηκώθηκα όρθιος κοιτάζοντας τον πια κατάματα.
- Από εκείνη την νύχτα είμαι μαζί σας, μεγάλε μου Απόστολε, όσο παράξενο και αν σου φαίνεται. Ακολούθησα ως εδώ τον Παύλο και να ‘μαι λοιπόν μπροστά σου, μπροστά στον άλλον κορυφαίο που δεν υπήρχε περίπτωση να ξεχάσω ούτε λεπτό από τότε.
Το βλέμμα του άλλαξε. Γλύκανε. Ένα φιλικό αδελφικό χτύπημα στον ώμο μου ήταν η ένδειξη πως δεν με αποστρέφεται πια, πως με θεωρεί έναν από αυτούς.
- Θέλω να μου δείξεις, μου είπε κάνοντας ένα νεύμα δεξιά του κεφαλιού μου.
- Εδώ είναι Πέτρο, του είπα τραβώντας πίσω τα μαλλιά μου για να το διακρίνει καλύτερα. Μόνο μια ουλή έμεινε και αυτή μάλλον για να μην ξεχάσω ποτέ.
Δάκρυσε. Δεν είπε λέξη για ώρα. Μου χάιδευε τα μαλλιά και επεξεργαζόταν το αυτί μου σαν να βλέπει πρώτη φορά κάτι τέτοιο. Και δάκρυζε.
- Κάθε μέρα, κάθε νύχτα από τότε Πέτρο ανακαλώ την μορφή Του, το θάρρος Του, την μεγαλοψυχία Του. «Εγώ είμαι.» είπε και ένα κύμα δεκάδων αόρατων αγγέλων, μας τίναξε για μέτρα κάτω στο έδαφος. Και μία και δύο φορές. Σαν να ήθελε να μας προστατέψει, σαν να μας προειδοποιούσε για το απόλυτο λάθος, για το οποίο βρεθήκαμε εκεί εξαρχής. Σίγουρα δεν θα θυμάσαι πάνω στον πανικό αλλά από εκείνη την στιγμή έμεινα άπραγος, αποσβολωμένος να κοιτάζω με θαυμασμό τον Θείο, υπερφυσικό, γενναίο άνδρα απέναντι μου. Ακόμη και εκείνες τις στιγμές, κάθε Του λέξη, κάθε Του κίνηση είχε ως σκοπό την προστασία όλων των άλλων πλην του εαυτού Του. Θυσία; Μια τόσο άγνωστη έννοια σε όλους αυτούς που υπηρετούσα μέχρι εκείνη την μέρα. Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, άρχισα να αιμορραγώ πριν καλά καλά το καταλάβω. Ίσως αυτές τις σκέψεις να διάβασε ο Κύριος και έτσι στάθηκα αφορμή για το τελευταίο θαύμα της επίγειας παρουσίας Του. Θυμάσαι Πέτρο; Θυμάσαι την αστραπιαία κίνηση με την οποία επανέφερε το ακρωτηριασμένο μου αυτί στην θέση του σαν να μην συνέβη ποτέ; Λίγο πριν σε επιπλήξει. Λες και έκανες λάθος.
- Λάθος Μάλχο; Θα το έκανα ξανά και ξανά όσες φορές και να με επέπληττε. Ήρθατε να μου πάρετε ότι πιο πολύτιμο, ήρθατε να μου κλέψετε την ψυχή, να μου αφαιρέσετε τον Θεό και απλά θα κοιτούσα; Μέχρι που Τον ξανασυνάντησα είχα χάσει τα πάντα.
- Δεν επέστρεψα ποτέ Πέτρο. Δεν με ξαναείδαν ποτέ στις αυλές τους. Από τότε ζω και εγώ ως χριστιανός, κατατρεγμένος, μόνος. Είδα και τον Παύλο που τον ήξερα από παλιά και κατάλαβα απόλυτα την μεταστροφή του. Μαζί του έφτασα ως εδώ. Ξέρεις κάτι; Στα δύσκολα μου ζητάει και αυτός να δει την ουλή. Και κάθε φορά θα χαμογελάσει, τα μάτια του θα λάμψουν σαν να γεμίζει Θεία ενέργεια και θα συνεχίσει.
- Νύχτωσε Μάλχο, θα άδειασαν οι δρόμοι και ίσως μπορούμε να φύγουμε με ασφάλεια. Θα ‘ρθεις μαζί μου έτσι; Πάμε αδελφέ μου, γιατί η νύχτα είναι μικρή αλλά οι μέρες μας πολύ μεγάλες.
- Μία τελευταία ερώτηση μόνο Πέτρο. Όλοι έχουμε ουλή από μια πληγή που μας γιάτρεψε Εκείνος;
- Μόνο μία αδελφέ μου; Μόνο μία;
Από τότε αδέλφια, ήμουν συνεχώς δίπλα στον Πέτρο, μέχρι και την σύλληψη μου, όπου χωρίσαμε και κατάφερα να κάνω τους διώκτες μας να ακολουθήσουν τελικά εμένα. Ας προσευχηθούμε όλοι να είναι αυτός καλά. Έτσι κι αλλιώς δεν φαντάζεστε πόσο κοντά είμαστε σε αυτό που μας υποσχέθηκε ο Κύριος. Είμαστε ένα μόλις βήμα πριν από την δική μας Δευτέρα Παρουσία. Ακούτε το πλήθος που ζητά απεγνωσμένα να μας συναντήσει; Θα δείτε αδελφοί μου όταν ανοίξουν οι πόρτες, στο κέντρο του σταδίου θα στέκεται Αυτός, λουσμένος φως, περιστοιχισμένος από αγγέλους με πρόσωπα ζώων που θα τρέξουν με τα φτερά τους να μας οδηγήσουν στην αγκαλιά Του. Σας το υπόσχομαι έτσι θα γίνει.
Και πράγματι, οι προσευχές δυνάμωσαν, οι μπάρες του Κολοσσαίου άνοιξαν και Αυτός ήταν εκεί, με το φως Του να μας τυφλώνει. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι; Η ζεστή αγκαλιά του αγγέλου…
Γ.Π.
