Δευτέρα. Έβαλα το ξυπνητήρι λίγο νωρίτερα. Φοβάμαι να αργήσω στην δουλειά βλέπεις… τόσοι άνεργοι εκεί έξω, μην βρούμε και εμείς ‘κάνα μπελά. Ντύθηκα άρον -άρον και ξεκίνησα την γνωστή διαδρομή. Οι δρόμοι έχουν γίνει πολύ τρομακτικοί, αλλά σιγά σιγά φοβισμένα κατάφερα να φτάσω. Αποφάσισα να μην αντιδρώ ακόμη και στα πιο παράλογα αιτήματα στο γραφείο. Από φόβο. Τόσοι άνεργοι εκεί έξω… θα λέω ναι σε όλα και θα έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Και κάπως έτσι, λίγο μαγκωμένα πέρασε και το οκτάωρο. Ποιος γυρνάει τώρα μέσα στο χάος τέτοια ώρα.
Τρίτη. Έβαλα
το ξυπνητήρι λίγο νωρίτερα από φόβο μην αργήσω. Στο δρόμο τα ίδια. Στο γραφείο
σαν να μου φέρονται καλύτερα οι συνάδελφοι. Μάλλον εκτιμούν την στάση μου και
γι’ αυτό μου αναθέτουν όλο και περισσότερες αρμοδιότητες… στο γύρισμα είπα να
περάσω από το Super Market. Το κρέας και τα ψάρια απλησίαστα, το τυρί και το λάδι
τα ίδια. Που ακούστηκε σ’ αυτόν τον τόπο να είναι όλα αυτά απαγορευμένα. Δεν
πειράζει θα την βολέψουμε με κάτι λιγότερο υγιεινό. Πρέπει να κοιτάμε και τα
συστατικά βλέπεις, γιατί κάπου διάβασα ότι μόνο παράγωγα από σκουλήκια θα
μπορούμε να τρώμε. Δεν πήρα τίποτα ιδιαίτερο αλλά φοβάμαι τόσο τι λογαριασμό θα
κάνω πάλι. Άσε που έχει έρθει και η ΔΕΗ και φυσικά δεν την έχω ανοίξει γιατί φοβάμαι.
Τετάρτη. Μέχρι το απόγευμα τα γνωστά. Το βραδάκι είπα να δω λίγο ειδήσεις. Έκανα
έναν καφέ, αυτή τη φορά με πλαστικό καλαμάκι γιατί λένε ότι τελικά τα χάρτινα
που είχαν κατακλύσει τον πλανήτη είναι καρκινογόνα και πολύ φοβήθηκα. Η Ευρώπη
λέει, θέλει να χτυπήσει την Ρωσία γιατί είναι με το μέρος της Ουκρανίας. Η
Τουρκία δήλωσε πως ειρήνη θα υπάρχει με την Ελλάδα μόνο αν δώσουμε νησιά, ενώ
παράλληλα, μαίνονται πυρκαγιές σε όλη την χώρα. Το Ισραήλ ρίχνει λέει βόμβες
φωσφόρου στην Γάζα… μάλλον τζάμπα τα χάρτινα καλαμάκια τόσο καιρό για το καλό
του πλανήτη. Φοβάμαι όσο τίποτα ότι σύντομα θα μας βρει μεγάλο κακό. Είπαν
επίσης ότι είναι σε έξαρση ο κορωνοϊός και η γρίπη. Έχω τρομοκρατηθεί. Ευτυχώς
πρόλαβα και έκλεισα για την Παρασκευή ραντεβού και για τα δύο εμβόλια. Τίποτα
από αύριο παντού με μάσκα.
Πέμπτη. Μία απ’ τα ίδια. Μόνο το απόγευμα πέρασα λίγο απ’ τα μαγαζιά, με μάσκα
αλλά με πολύ φόβο γιατί παντού κλέβουν. Άσε, σκέφτηκα, μη πάθουμε καμιά συμφορά
και μας βουτήξουν την ηλεκτρονική μας ταυτότητα με τον προσωπικό αριθμό ακόμα
δεν τα βγάλαμε. Λένε δεν θα μπορείς ούτε να πουλήσεις ούτε να αγοράσεις τίποτα
χωρίς αυτά σε λίγο καιρό. Λες και με αυτά θα μπορείς… τέλος πάντων αυτό μας
έλειπε τώρα να αποκλειστούμε τελείως. Αυτά φοβήθηκα και επέστρεψα βιάστηκα στην
ασφάλεια του σπιτιού.
Παρασκευή. Είδα κάτι φίλους μετά την δουλειά. Απογοητευμένοι και αυτοί, φοβισμένοι,
δεν είχαν να μου πουν κανένα νέο, εκτός από τα γνωστά τρομοκρατικά σενάρια που
ακούν και αυτοί αριστερά δεξιά. Τουλάχιστον πρόλαβα το ιατρικό μου ραντεβού
πριν τους συναντήσω και αισθανόμουν λίγο πιο ασφαλής.
Σάββατο. Η ημέρα χωρίς ξυπνητήρι. Σήμερα πέρασα από το χρωματοπωλείο και αγόρασα
ένα μεγάλο σκοινί. Η αλήθεια είναι ότι δεν το χρειαζόμουν, αλλά ποτέ δεν
ξέρεις. Ποιος θέλει να ζήσει αυτά που λένε ότι έρχονται; Απορώ με αυτούς που
δεν φοβούνται. Τουλάχιστον σήμερα ξεκούρασα λίγο τον φόβο μου.
Κυριακή. Πήγα απ’ την Εκκλησία. Σκεφτόμουνα να κοινωνήσω αλλά φοβήθηκα. Όσο δεν
χρησιμοποιούν κουταλάκια μιας χρήσης πάντα θα φοβάμαι. Έφυγα. Γύρισα σπίτι,
ξάπλωσα και κοιτούσα με απορία και φόβο το σκοινί που είχα αγοράσει
προσπαθώντας να σκεφτώ όλες τις πιθανές του χρήσεις…
Ντρρριιιν!!!
Τι όνειρο και αυτό….
Όλοι φοβούνται. Από μικρά παιδιά. Φοβούνται τα πάντα.
Όμως τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό απ’ τον εφιάλτη που μόλις είδα. Απ’ την
εφιαλτική βδομάδα του φοβισμένου μου εαυτού. Ενός ανθρώπου σαν όλους αυτούς
γύρω μου, που ζει, κινείται και απλά αναπνέει. Ακόμη. Χωρίς κρίση, χωρίς τόλμη,
χωρίς Χριστό. Αυτόν τον φοβισμένο μου εαυτό τον συναντώ παντού καθημερινά. Ο
δικός μου εφιάλτης είναι η ζωή τους. Τι μεγαλύτερη δυστυχία; Πως αντέχεται μια
ζωή χωρίς Χριστό και μόνο φόβο για τα πάντα; Ένα πράγμα μου απέδειξε ο εφιάλτης
μου και ευγνωμονώ τον Κύριο μου γι’ αυτό. Αυτός που φοβάται σταδιακά παύει να
αγαπά. Και η αγάπη ακόμη και προς τον Χριστό γίνεται φόβος. Και αυτό που
φοβόμαστε το αποφεύγουμε. Το αποφεύγουμε όλο και περισσότερο γιατί το θεωρούμε
πια απειλή και δεν υπάρχει τίποτα πιο καταστροφικό από αυτό.
Ίσως να επαναπαύτηκα λίγο και για αυτό να είδα αυτόν τον
εφιάλτη. Ποιος ξέρει;
Κράτα το τιμόνι Χριστέ μου! Με εσένα δάσκαλο δεν φοβάμαι
κανέναν και τίποτα!