Ελήλυθεν η ώρα…

 

Το παρακάτω κείμενο είναι προϊόν μυθοπλασίας. Ή μήπως όχι;

-      -    Άντε μαζευτείτε… σε λίγο ξεκινάει το καραβάνι για Ιουδαία.

Είναι σίγουρα τρία μερόνυχτα δρόμος και οι μαθητές μου είναι ήδη κουρασμένοι από τόσα ταξίδια. Τρία χρόνια Ινδία, άλλο τόσο Αλεξάνδρεια, μετά Τύρο και τώρα Ιουδαία. Δεν έχουν άδικο, κάποια στιγμή πρέπει να γυρίσουμε στην πατρίδα.

-        Άντε μαζευτείτε επιτέλους, ξεκινάμε.

Δύο, τέσσερεις και μαζί με εμένα έξι. Ο Δάμις κουτσαίνει αρκετά και έχει μείνει τελευταίος. Πειραματίζεται ο ανόητος να νικήσει την βαρύτητα. Είναι αστείο που με ρωτά συνέχεια, να δοκιμάσω και αυτό Απολλώνιε; Αφού πάντα τα δοκιμάζει χωρίς να του απαντήσω… θα μας φάει το λιοπύρι. Ούτε το λινό ύφασμα δεν μας προστατεύει, ούτε καν οι τέντες που έχουν στηθεί στο καραβάνι. Αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο αυτό το ταξίδι. Κάποιος λένε στην Ιουδαία, ανέστησε άνθρωπο σχεδόν τέσσερις μέρες μετά! Όχι λίγες ώρες που η ψυχή ακόμη περιφέρεται γύρω από το σώμα, αλλά τέσσερις μέρες μετά! Αν ισχύει κάτι τέτοιο τότε σίγουρα αυτός που το κατάφερε είναι ο Κύριος την ζωής και του θανάτου. Και Αυτόν τον Κύριο πρέπει οπωσδήποτε να τον συναντήσω.

Φόβος (Μέρος 2ο)

Δευτέρα. Έβαλα το ξυπνητήρι λίγο νωρίτερα. Φοβάμαι να αργήσω στην δουλειά βλέπεις… τόσοι άνεργοι εκεί έξω, μην βρούμε και εμείς ‘κάνα μπελά. Ντύθηκα άρον -άρον και ξεκίνησα την γνωστή διαδρομή. Οι δρόμοι έχουν γίνει πολύ τρομακτικοί, αλλά σιγά σιγά φοβισμένα κατάφερα να φτάσω. Αποφάσισα να μην αντιδρώ ακόμη και στα πιο παράλογα αιτήματα στο γραφείο. Από φόβο. Τόσοι άνεργοι εκεί έξω… θα λέω ναι σε όλα και θα έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Και κάπως έτσι, λίγο μαγκωμένα πέρασε και το οκτάωρο. Ποιος γυρνάει τώρα μέσα στο χάος τέτοια ώρα.

ΠΡΟΣ - ΕΥΧΗ

Πατέρα μόλις τελείωσε άλλη μια δύσκολη μέρα. Τα καταφέραμε. Μαζί. Μαζί τα καταφέραμε. Χριστέ μου, Λατρεία μου, Θεέ μου, η βουή των ανθρώπων είναι τόσο ενοχλητική. Έκανα να σε σκεφτώ και με διέκοπταν, δεν με άφησαν να σε καλέσω δίπλα μου, ούτε στην δουλειά, ούτε στον δρόμο της επιστροφής… αλλά με βοήθησες τόσες φορές σήμερα! Το κατάλαβα, σε είδα, μου απέδειξες άλλη μια φορά πως ένα δευτερόλεπτο της παρουσίας σου αρκεί για να καταφέρεις το ακατόρθωτο και στην δουλειά και στο ρινγκ της ασφάλτου που είναι γεμάτο εχθρούς, οπλισμένους με σίδερα σε ρόδες, ασυνείδητοι. Ξέρω, σου ακούγομαι λίγο σαν Δον Κιχώτης αλλά είναι ίσως ο μόνος τρόπος, η μόνη οπτική που με βοηθάει να αντιμετωπίσω την κοινωνία εκεί που έφτασε. Και σε ευχαριστώ γι’ αυτό Χριστέ μου!