Έχεις εισιτήριο;

 

Ένα ερώτημα ταλάνιζε ανέκαθεν τους ανθρώπους. Πώς είναι ο Παράδεισος;

Δυστυχώς, δεν ενδιαφέρονται οι άνθρωποι για το πώς είναι η κόλαση. Και είναι πολύ κρίμα να έχεις στα χέρια σου εισιτήριο ελευθέρας για κάπου αλλά να μη σε έχει νοιάξει ποτέ τι θα συναντήσεις στο μέρος που οι πόρτες είναι πάντα ανοιχτές.

Έτσι σε μια στιγμή μπορούν να σου λυθούν όλες οι απορίες. Αυτό συνέβη και σε ‘μένα όταν έχοντας δυο πελώρια μαδέρια κλαδιά, επέστρεφα στο σπίτι για να συνεχίσει η ξυλόσομπα να καίει. Ένα κοπάδι δέκα άγριων λύκων μου έκλεινε τον δρόμο στο μονοπάτι, ενώ ταυτόχρονα δυο πελώρια μάτια άναψαν στο ξέφωτο ανάμεσα απ’ τα δέντρα. Είχα ακούσει παλιότερα για τα μάτια του δάσους τα οποία βλέπουν και καταγράφουν τα πάντα, αλλά ποτέ δεν περίμενα να ξεπροβάλουν τόσο καθαρά μπροστά μου. Ίσως να ήθελαν να καταγράψουν τις τελευταίες μου στιγμές καθώς οι λύκοι απόλυτα σταθεροί παρατηρούσαν την παγωμένη μου ύπαρξη. Και εδώ είναι που μέσα σε λίγα λεπτά είδα και κατάλαβα ακριβώς πως είναι η κόλαση.

Τίποτα

(είναι εκεί και ας μην το βλέπεις)

Όλη μου τη ζωή κουβαλούσα μια πέτρα. Τον λόγο δεν τον γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι την κληρονόμησα από τον πατέρα μου, αυτός από τον δικό του πατέρα και από όσο ξέρω η ιστορία οδηγεί στο πολύ μακρινό παρελθόν. Κανείς δεν μου εξήγησε ποτέ την χρήση της και όποτε ρωτούσα γιατί πρέπει να κουβαλάω μαζί μου αυτή την πέτρα, δεν μου απαντούσαν τίποτα.

Τέλος πάντων να μην σας κουράζω, άλλη είναι η ιστορία που θέλω να μοιραστώ…