(είναι εκεί και ας μην το βλέπεις)
Τέλος πάντων να μην σας κουράζω, άλλη είναι η ιστορία που θέλω να μοιραστώ…
Νύχτα. Εγώ ξαπλωμένος κάτω από τον έναστρο ουρανό, με την
παιδική μου αφέλεια να αναρωτιέμαι: Μήπως άραγε τα άπειρα αστέρια είναι οι
μικρές τρύπες στο μαύρο του ουρανού, που μας επιτρέπουν να διακρίνουμε, έστω
αμυδρά, το φως του Θεού που κατοικεί πίσω από το μαύρο θόλο;
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την σκέψη μου και κάτι σαν
αστραπή με μετέφερε στο πιο φωτεινό μέρος που μπορεί να φανταστεί άνθρωπος. Και
ενώ ακόμη προσπαθούσα να αντιληφθώ τι έχει συμβεί, τι είναι αυτό το άπειρο φως
που με περιβάλλει και πως βρέθηκα εκεί, μία μελωδική αλλά και μελαγχολική
συνάμα φωνή ακούστηκε, σπάζοντας έτσι την απόλυτη ησυχία που επικρατούσε.
- “Δες τι βλέπω, για να καταλάβεις” μου είπε δείχνοντας
μου τις άπειρες μικρές και μεγάλες οπές στο σημείο που κατέληγε όλο το φως. Πλησίασα
λοιπόν δειλά και προσπάθησα να κοιτάξω τυχαία μέσα σε μία απ’ αυτές. Και εκεί
είδα δάση, ζούγκλες, απέραντους κήπους, πάρκα, όχι όμως όπως έπρεπε να είναι. Αυτά
ήταν ισοπεδωμένα, άνυδρα, έρημα, αποκαΐδια. Από τη φύση που γνώριζα δεν είχε
μείνει τίποτα. Αμέσως κοίταξα μέσα στην διπλανή τρύπα και εκεί είδα τις θάλασσες,
τους ωκεανούς, τα ποτάμια, τις λίμνες, τις πηγές. Και εκεί, τίποτα. Ούτε ψάρια,
ούτε όστρακα, ούτε νερά. Μία έρημος. Τίποτα. Έντρομος άρχισα να μετακινούμαι συνεχώς και να κοιτάζω φευγαλέα σε όσες τρύπες μπορούσα. Και είδα όλα τα
σπίτια, έρημα. Μάταια έψαχνα για μία οικογένεια, τίποτα. Μέσα από άλλη
φαινόντουσαν όλοι οι ναοί. Όσο όμως και να προσπάθησα να βρω έναν ιερωμένο,
έναν πιστό, έστω μια παρουσία, δεν κατάφερα τίποτα. Σε άλλη είδα όλες τις πόλεις.
Από άλλη φαινόντουσαν όλα τα χωριά. Αλλού μπορούσες να δεις όλα τα βουνά, όλες τις
σπηλιές, όλα τα χωράφια, αλλά πουθενά δεν κατάφερα να διακρίνω τίποτα.
- “Είδες τι βλέπω από εδώ;” ακούστηκε πάλι η φωνή να με
ρωτά. “Είδες πόσο μοναχικό και έρημο είναι το μέλλον; Γιατί αν δεν αλλάξει
τίποτα, το μέλλον είναι το τίποτα.”
- Έτσι είναι το μέλλον; Τίποτα δεν απέμεινε; Γιατί μου τα
έδειξες εμένα όλα αυτά;
- “Αρχικά γιατί είχες την αγνή σκέψη σχετικά με τα
αστέρια και βέβαια για να σου απαντήσω την απορία σου για την πέτρα που πάντα
κουβαλάς. Ίσως και να ‘σαι ο τελευταίος που απέμεινε…
Σε κάθε άνθρωπο, από την στιγμή της γέννησης του δίνεται
μια πέτρα, ένα βάρος που όσο περνούν τα χρόνια μεγαλώνει. Αυτό το βάρος είναι
αυτό που ο καθένας χρωστά πριν ακόμα έρθει στην γη. Όταν έρθει η κατάλληλη ώρα,
οι άνθρωποι αποφασίζουν τι θα κάνουν με αυτή την πέτρα. Για κάποιους η λύση
είναι να την δέσουν στο λαιμό και να χαθούν στην άβυσσο. Άλλοι πάλι προτιμούν
να την κουβαλούν όλη τους την ζωή, όσο και αν αυξήθηκε το βάρος της και στη συνέχεια
να την κληροδοτούν στα παιδιά τους. Οι περισσότεροι όμως αυτό που επιλέγουν
είναι να την πετάξουν προς εμένα προσπαθώντας να με εκδικηθούν, να με
χτυπήσουν, να μου επιρρίψουν την ευθύνη για τα δικά τους βάρη, για ότι βαραίνει
τους ίδιους.
Και ξέρεις κάτι; Η μανία τους και το μίσος τους εναντίον
μου είναι τέτοιο και πετούν τόσο δυνατά την πέτρα στην προσπάθεια τους να με
πετύχουν, που ανοίγουν τρύπα στο μαύρο θόλο που έχω φτιάξει ώστε το απέραντο
φως που βλέπεις να μην είναι ορατό σε κάθε ανάξιο βλέμμα.
Είδες λοιπόν το μέλλον, είδες το φως από μέσα, είδες και τις
άπειρες τρύπες που προκαλούν οι άνθρωποι στην προσπάθεια τους να με
λιθοβολήσουν, έμαθες και για τον ρόλο της δικής σου πέτρας. Τώρα θα γυρίσεις
στον κόσμο σου, στην εποχή σου και αποφάσισε εσύ πως θα χρησιμοποιήσεις αυτό το
βάρος.”
- Τυφλωμένος ακόμη, βρέθηκα ξαπλωμένος στο σημείο που όλα
ξεκίνησαν, να κοιτάζω και πάλι τις άπειρες οπές του ουρανού, τις άπειρες
προσπάθειες των ανθρώπων να ξεφορτωθούν μάταια τον Θεό. Ποιος ξέρει; Ίσως όλοι
αυτοί να είναι και η αιτία που μας αποκαλύπτει το φως Του έστω από αυτές τις μικρές
χαραμάδες.
Με μία βιαστική κίνηση ακούμπησα την πέτρα μου στο έδαφος
και γονατιστός κοιτώντας το μαύρο θόλο για όλο το υπόλοιπο βράδυ, με δάκρυα στα
μάτια, Του ζητούσα συγνώμη εκ μέρους όλων των ανθρώπων. Από τότε κάθε βράδυ
κουβαλάω την πέτρα μου στο ίδιο σημείο και προσεύχομαι για όλους, μήπως και καταφέρω
να ανατρέψω το τίποτα…
Μ.Α.
