Έμαθες τα νέα; Άκου τι έχει συμβεί (Μέρος 3ο)

Πριν καλά καλά προφτάσω να αναρωτηθώ: είπε τόσα πράγματα για τον πρώτο και τον τρίτο κατακλυσμό και ούτε μία λέξη για τον δεύτερο; Σαν να διάβασε την σκέψη μου ο όμοιος με ‘μένα άνθρωπος, με επαναφέρει με αυστηρή φωνή: λες να ξέχασα τον δεύτερο; Απλά τα γεγονότα που προηγήθηκαν και ο τρόπος που η ανθρωπότητα διεσώθη, είναι τόσο προχωρημένα για τα περισσότερα μυαλά, που ή θα γελάσεις ή θα τα θεωρήσεις απολύτως φανταστικά.

Έμαθες τα νέα; Άκου τι έχει συμβεί (Μέρος 2ο)

Οι Εξουσίες μεταβαίνουν στον νέο υλικό κόσμο και μαζί με την δεύτερη επίλεκτη Θεία ομάδα τις Κυριότητες δημιουργούν βάσεις, κέντρα ελέγχου και επιτήρησης διάσπαρτα σε όλο το υλικό σύμπαν. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούν να αποτρέπουν, να διδάσκουν και να επιθεωρούν οποιοδήποτε απ’ τα εκπεσόντα όντα. Οι μάχες μεταξύ των ομάδων του Δημιουργού και των αρνητικών πλέον δυνάμεων είναι τιτάνιες, ώστε η δραστηριότητα των δεύτερων να περιοριστεί στον χώρο που όρισε ο Θεός. Πλανήτες καταστρέφονται ολοσχερώς, αστρικά συστήματα σβήνουν, βάσεις αλλάζουν θέσεις και η τελική μάχη βρίσκει τις αρνητικές δυνάμεις εγκλωβισμένες στον πλανήτη των ανθρώπων Γη και στον μεγαλύτερο από τους τρεις δορυφόρους της. Συγκεκριμένα στην κοντινότερη τεχνητή κατασκευή των αρνητικών δυνάμεων που στην αθέατη πλευρά της κρύβει τους δύο πραγματικούς επιτηρητές δορυφόρους.

Έμαθες τα νέα; Άκου τι έχει συμβεί (Μέρος 1ο)

Ένα παράξενο όνειρο τάραξε τον ύπνο μου. Ένας ολόιδιος με μένα άνθρωπος με πλησίαζε σαν να είναι πολύ μακρινός πρόγονος μου. Έφθασε δίπλα στο πρόσωπο μου και μου ψιθύρισε στο αυτί: «Έμαθες τα νέα; Άκου τι έχει συμβεί». Πριν καλά καλά προλάβω να ρωτήσω ποιος είναι και τι εννοεί, με έπιασε σφιχτά από τους καρπούς και άρχισε να διηγείται…

Ο Τζέισον δεν ήταν ιδιαίτερα θρήσκος

Το κείμενο που ακολουθεί,  μπορεί και να είναι προϊόν μυθοπλασίας.

Λίγα χρόνια μετά το 2014 μ.Χ. Σε κάποια κοντινή χώρα, επιστήμονες έχουν φτιάξει μία γιγάντια μηχανή και μόνο αυτοί γνωρίζουν την χρήση και το σκοπό της. Οι έρευνες κρατούν καιρό και κρατούνται μυστικές από τον πολύ κόσμο. Στην πορεία των ερευνών αντιλαμβάνονται πως η γιγάντια μηχανή μπορεί να λειτουργήσει σαν χρονοπύλη. Συνεχίζουν λοιπόν τις έρευνες σε αυτή την κατεύθυνση, καλώντας το προσωπικό που θα ήθελε να συμμετάσχει εθελοντικά να λάβει μέρος στο πείραμα της μεταφοράς στο χρόνο. Ο ήρωας μας (στο εξής θα τον αναφέρουμε ως Τζέισον) είναι ένας νέος επιστήμονας με μεγάλο δείκτη ευφυΐας, όχι ιδιαίτερα θρήσκος, όπως οι περισσότεροι άλλωστε του σιναφιού του, που δεν έχει να χάσει τίποτα πέρα από την δουλειά του. Αποφασίζει λοιπόν να είναι αυτός που θα λάβει μέρος στο τολμηρό εγχείρημα για χάρη της επιστήμης του. Έτσι, μια μέρα ο Τζέισον περνάει μόνος του την πύλη της γιγάντιας μηχανής, γυμνός, με τους υπόλοιπους συναδέλφους του να τον παρακολουθούν από απόσταση ασφαλείας. Βάζουν σε λειτουργία την μηχανή, ένα τεράστιο φώς κυκλώνει τον ήρωα μας – όλο αυτό δεν κράτησε πάνω από μισή ώρα – και ο Τζέισον εξαϋλώνεται μπροστά στα μάτια όλων.

Ιερουσαλήμ 33 μ.Χ. Έχει αρχίσει να σουρουπώνει και ήδη η ατμόσφαιρα προμηνύει πως κάτι περίεργο θα συμβεί. Απόλυτη άπνοια. Απόλυτη ησυχία. Ακόμη και τα πιο ατίθασα πουλιά έχουν κουρνιάσει στα κλαδιά από νωρίς σαν να έχουν καταπιεί την γλώσσα τους. Ούτε τα βήματα αυτών που περπατούν στα στενά της πόλης δεν ακούγονται. Κάτι έχει η μέρα.

Φόβος (Μέρος 1ο)

Όλοι φοβούνται. Από μικρά παιδιά. Φοβούνται τα πάντα. Μη χάσουν απ’ το οπτικό τους πεδίο την μητέρα τους και αμέσως βάζουν τα κλάματα. Μη χάσουν την ισορροπία με το ποδήλατο και χτυπήσουν. Μη δεν πάρουν καλούς βαθμούς. Μη πάρουν δύσκολη μετάθεση στον στρατό. Μη δεν βρούνε την δουλειά που τους αξίζει. Μη και δεν γνωρίσουν ποτέ το άλλο τους μισό. Μη φύγουν από δω μόνοι… μη... μη…

Όλοι φοβούνται. Φοβούνται τα πάντα. Ακόμη και όταν η μητέρα τους είναι πάντα εκεί. Ακόμη και αν δεν έπεσαν ποτέ από το ποδήλατο. Ακόμη και αν πήραν καλούς βαθμούς. Αν πέρασαν τέλεια στον στρατό, αν έχουν την τέλεια δουλειά, αν έχουν γνωρίσει τον άνθρωπο των ονείρων τους, ακόμη και αν ζουν. Πάντα φοβούνται και πάντα θα φοβούνται. Μέχρι να καταλάβουν όλοι πως ο φόβος για να φύγει χρειάζεται δάσκαλο. Και ο φόβος μαθαίνει. Όλοι μαθαίνουν σε αυτό το μεγάλο σχολείο, αλλά ο δάσκαλος που θα μας διώξει τον φόβο είναι απαραίτητο να έχει τελειώσει το σχολείο με άριστα. Μόνο ένας όμως μπόρεσε και κάποτε είπε να αφήσουν τα παιδιά να πάνε κοντά του.

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος ικανός να κρατάει το τιμόνι στο ποδήλατο. Είναι το μοναδικό πρότυπο, είναι ο δάσκαλος που τελείωσε με άριστα το σχολείο της γης.

Όλοι φοβούνται. Φοβούνται τα πάντα. Γιατί τα πάντα σε αυτό το σχολείο είναι και ένα διαγώνισμα. Χωρίς τον δάσκαλο πρότυπο κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει. Και είναι πολλά τα διαγωνίσματα. Για χρόνια προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου και τους άλλους πως τα έχω δει όλα. Πως έχω γράψει όσο καλύτερα μπορούσα σε όλα τα διαγωνίσματα και μου απομένουν μόνο οι τελικές εξετάσεις. Αυτές είναι και οι πιο δύσκολες απλά ο φόβος μειώνεται όταν έχεις στα χέρια σου τους καλούς βαθμούς των διαγωνισμάτων. Γι’ αυτό οι άνθρωποι φοβούνται τα πάντα και θα φοβούνται για πάντα. Γιατί δεν έχουν τους βαθμούς που θα ήθελαν, μεγάλωσαν και θεωρώντας πως ξέρουν πια ποδήλατο έβαλαν τις φωνές στον δάσκαλο και απομακρύνθηκαν απ’ αυτόν. Αλλά οι τελικές εξετάσεις είναι πάντα πολύ κοντά… Ίσα που προλαβαίνουν να τον φωνάξουν κοντά τους και να του παραδώσουν το τιμόνι ξανά.

Έχω πάψει να φοβάμαι, γιατί έπεισα τον εαυτό μου και τους άλλους πως τα έχω δει όλα. Έχω γράψει όσο καλύτερα μπορούσα σε όλα τα διαγωνίσματα και ίσως να τα πάω καλά και στις τελικές εξετάσεις. Γιατί έχω δάσκαλο που κρατάει το τιμόνι.

Ωπ… κουδούνι... Πάει το διάλειμμα.

(συνεχίζεται)

Π.

Πρωινό ξύπνημα

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που έπεσα για ύπνο. Μια αλλόκοσμη φωνή με ξύπνησε. Σηκώθηκα, άνοιξα τα παντζούρια και κοίταξα έξω προσπαθώντας να κερδίσω κάτι από την πρωϊνή δροσούλα. Έριξα μια γρήγορη ματιά στον δρόμο και κατάλαβα πως πέρασε πολύς καιρός από τότε που έπεσα για ύπνο. Τι έπαθαν οι άνθρωποι; Τι συνέβη στον κόσμο; Γιατί αυτό το κουταβάκι κοιμάται ακέφαλο ξαπλωμένο στην άσφαλτο; Γιατί αυτό το οχτάχρονο ουρλιάζει με τόση μανία; Προς ποιόν; Τι πρόλαβε να του φταίξει τόσο; Γιατί ο μπρατσωμένος πενηντάρης υδραυλικός της γειτονιάς μας  αισθάνομαι ότι το κοιτάει με άλλες διαθέσεις; Τι βλέπει; Γιατί η Σοφούλα απέναντι γέμισε το σώμα της κρίκους τώρα στην εφηβεία; Ποιός περιμένει να πιαστεί από αυτούς; Γιατί αυτός που παρκάρει με τόση προσοχή δέχεται το περισσότερο βρίσιμο; Γιατί η ηλικιωμένη κυρία Μάρω ενώ ποτέ δεν έκλεψε στην ζωή της επιστρέφει με ντροπή στο πρόσωπο για τα σαπισμένα χόρτα στην σακούλα της; Τι έπαθαν οι άνθρωποι; Τι συνέβη στον κόσμο; Και άλλες φορές παλιότερα είχαν φτάσει σε αυτά τα σημεία. Και ο ουρανός άνοιγε. Και ξέπλενε. Τώρα οι ουρανοί έκλεισαν ή  ανοίγουν για λίγους; Για τους εκλεκτούς; Για αυτούς που ξυπνούν και αισθάνονται  πως πέρασε πολύς καιρός από τότε που έπεσαν για ύπνο; Ίσως να ‘ναι έτσι. Ίσως οι πολλοί να κουράστηκαν από την ανομβρία. Ακόμα και το καλύτερο χώμα στο χωράφι θα γίνει πέτρα αν το αφήσεις τόσο απότιστο. Θα γίνει σκληρό και δεν θα δέχεται ούτε καν τον σπόρο.