Πριν καλά καλά προφτάσω να αναρωτηθώ: είπε τόσα πράγματα για τον πρώτο και τον τρίτο
κατακλυσμό και ούτε μία λέξη για τον δεύτερο; Σαν να διάβασε την σκέψη μου
ο όμοιος με ‘μένα άνθρωπος, με επαναφέρει με αυστηρή φωνή: λες να ξέχασα τον
δεύτερο; Απλά τα γεγονότα που προηγήθηκαν και ο τρόπος που η ανθρωπότητα διεσώθη,
είναι τόσο προχωρημένα για τα περισσότερα μυαλά, που ή θα γελάσεις ή θα τα θεωρήσεις
απολύτως φανταστικά.
Προ του δεύτερου κατακλυσμού λοιπόν, υπήρξε
τεράστια εξέλιξη στους ανθρώπους. Οι γνώσεις τους άρχισαν να αγγίζουν και πάλι
τα προ της πτώσης επίπεδα, η τεχνογνωσία και η τεχνολογία σε όλους τους τομείς
έφτασε σε υψηλότατο βαθμό, απλά οι περισσότεροι έκαναν χρήση αυτών με μεγάλη
σύνεση. Ο Δημιουργός άρχισε να στέλνει τα κωδικοποιημένα μηνύματά του στους εκλεκτούς
του. Μηνύματα που έδιναν τα κλειδιά, τις λύσεις και τις οδηγίες για το μεγάλο
ταξίδι της ανθρωπότητας. Την σωτηρία της. Αλλά ότι είναι πάνω είναι και κάτω
και ότι ακμάζει είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα παρακμάσει. - Μην απορείς που
είμαι ολόιδιος με σένα γιατί εγώ είμαι εσύ, πριν ή μετά από πολύ πολύ καιρό… εγώ
είμαι πάνω λοιπόν και εσύ κάτω και είμαστε το ίδιο πρόσωπο ανάμεσα σε δύο
διαφορετικούς κόσμους, σε διαφορετικούς χρόνους, αλλά με ίδιες προοπτικές. Αν λοιπόν
τότε στην αρχή ήσουν με το μέρος του δημιουργού τότε με έσωσες. Τότε με καταχώρησες στο “βιβλίο της ζωής από καταβολής
κόσμου”. - Έτσι για να συνεχίσω τα νέα
μου, ο εγωϊσμός, η υπεροψία και όλες οι ιδιότητες των αρνητικών οντοτήτων
ξεχείλισαν στους ανθρώπους για άλλη μια φορά μετά την μεγάλη τους ακμή. Άρχισαν
και πάλι να επεμβαίνουν σε τομείς που δεν τους επιτρεπόταν, σαν μικροί Θεοί και
όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο προκύπτει ο δεύτερος μεγάλος
κατακλυσμός. Ο Δευκαλίων αναλαμβάνει χρησιμοποιώντας όλες τις δυνάμεις των
Κυριοτήτων να διασώσει ότι αγνό, φωτεινό και αγαθό έχει απομείνει σε κάθε τόπο.
Έτσι σε ένα κιβώτιο συγκεντρώνει και διαφυλάττει από κάθε γωνιά του πλανήτη, το
γενετικό υλικό κάθε όντος, ώστε όταν περάσει η μπόρα να το διαμοιράσει εκ νέου
ανά τόπο και με την συμβολή των Κυριοτήτων και με μια μικρή στρέβλωση του
χωροχρόνου να γεννώνται άνθρωποι σπαρτοί ακόμη και από τις πέτρες. Πλέον η Γη
ανανεωμένη, οι άνθρωποι αγνοί με καθαρές μνήμες, λογικά θα είχαν κάθε προοπτική
να αγγίξουν την σωτηρία τους. Είναι η εποχή που ο Θεός δίνει τα περισσότερα
δείγματα αγάπης και συγχώρεσης προς τους ανθρώπους. Το τι ακολούθησε το γνωρίζεις
αλλά το τι προηγήθηκε δεν σου φτάνει μια ζωή για να στο διηγηθώ. Το βασικό
είναι ένα: ο Θεός υπόσχεται στους ανθρώπους το σπάσιμο των δεσμών με τον
κατώτερο κόσμο, υπόσχεται την σωτηρία και την εξιλέωση μέσω του απόλυτου για
τον άνθρωπο προτύπου. Υπόσχεται να στείλει στη Γη το ανθρώπινο καλούπι, αυτόν
από τον οποίο εμπνεύστηκε τον άνθρωπο. Υπόσχεται να στείλει στη Γη τον Υιό Του.
Και να γεννηθεί από άνθρωπο. Να γίνει και ο Θεός Υιός ανθρώπου. Να εξιλεώσει
τον κόσμο του ανθρώπου, καθώς ο ίδιος δεν ήταν υπεύθυνος για την δημιουργία και
την εξέλιξη του.
Τα χρόνια περνούν, τα μηνύματα και οι
υποσχέσεις του Θεού εκπληρώνονται με χαρακτηριστική ακρίβεια και ο Υιός
γεννιέται από τον πιο αμόλυντο και άξιο άνθρωπο που πάτησε στη Γη. Αυτή είναι η
μεγάλη απόδειξη της μεγαλοσύνης και της ταπεινοφροσύνης του Δημιουργού για την
ανθρωπότητα. Να γίνει ένα με αυτούς. Το άπειρο να χωρέσει σε ένα σάκο ύλης, όπως
όλοι. Ο Κύριος μεγαλώνει και λειτουργεί πράγματι ως το πρότυπο του ανθρώπου. Μας
θυμίζει πως στα δώδεκα πρέπει να έχουμε επιλέξει μονοπάτι, γιατί από τότε
αρχίζουν να μετρούν οι αμαρτίες. Μετουσιώνει υλικά κάνοντας το νερό κρασί
μπροστά στα μάτια όλων, για να το θυμούνται οι επόμενες γενιές και να γνωρίζουν
ποιος είναι ο κυρίαρχος τόσο στο πνεύμα όσο και στην ύλη, κάθε φορά που θα
βρίσκονται παρόντες στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Πολλαπλασιάζει ύλη ικανή
να θρέψει πέντε χιλιάδες ανθρώπους, δίνοντας μας ένα μικρό δείγμα της δημιουργίας
όπου με πρότυπο ένα έγιναν πολλά. Μεταμορφώνεται ο ίδιος και το πάνω γίνεται
ένα με το κάτω όπως προ της πτώσης. Αψηφά τους νόμους του πλανήτη, περπατά στην
θάλασσα και αποδεικνύει στους ανθρώπους πως όλα είναι φαινόμενα, κανένας νόμος της
φύσης δεν υφίσταται για τον Δημιουργό αλλά και για κάθε τελειωμένο άνθρωπο. Βάζει
πυλό για να συμπληρώσει το κομμάτι που πάσχει στον εκ γενετής τυφλό, θυμίζοντας
σε όλους τους παρευρισκομένους την ιστορία της δημιουργίας όπως αυτοί την
διδάχθηκαν στον τόπο τους, και ο τυφλός βλέπει ξανά! Ανασταίνει νεκρούς ακόμη
και μετά από ημέρες και φανερώνει το άχρονο της ζωής και του θανάτου όπως στον
απλό ύπνο. Όλα όσα είπε και όσα έκανε ο Υιός είναι μεγάλα μαθήματα και εσύ
άνθρωπε δεν πρέπει να χάσεις κανένα. Πόσο τυχερή ήταν η ανθρωπότητα για τριάντα
συν τρία χρόνια; Πόσο παλικάρι ήταν ο Θεός της; Ο ίδιος να μπορεί με μία σκέψη
να διαλύσει και να ξαναχτίσει όλα τα σύμπαντα και όλες τις διαστάσεις και όμως Αυτός
να στέκεται εκεί, σαν άλλος Λεωνίδας, ένας Λεωνίδας ανήμπορος όμως, καρφωμένος.
Ακόμη και τότε τα χέρια του μια ανοιχτή αγκαλιά στους ανθρώπους. Μέχρι τη
στιγμή που η πρώτη σταγόνα του Θείου αίματος αγγίζει τη Γη. Αυτή είναι η στιγμή
που ο υλικός κόσμος εξιλεώνεται. Το DNA του δημιουργού κυλλά μέχρι τα έγκατα της Γης, σπάει τις πύλες
του κάτω κόσμου, διαπερνά τις βάσεις του κακού και σφραγίζει και αυτή την
δημιουργία, συμμετέχοντας αυτή τη φορά θυσιαζόμενος για τον άνθρωπο.
Μη λυπάσαι που αναλήφθηκε. Δεν έφυγε. Μια μεταμόρφωση
είναι και αυτή… Άφησε εδώ τους φίλους Του και τους φίλους των φίλων Του μέχρι
σήμερα. Αυτοί ξέρουν να Τον δοξάζουν ορθά. Αυτοί έχουν την ορθή δοξασία στην
καρδιά τους από καταβολής κόσμου. Μη λυπάσαι που αναλήφθηκε. Είναι εδώ. Μια ανοιχτή
αγκαλιά τα χέρια Του. Είναι παρόν σε κάθε μυστήριο, όπου και αν γίνεται αυτό,
γιατί και αυτά μια μεταμόρφωση είναι.
Θέλω να θυμάσαι όλα τα νέα που σου είπα, από
τη πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη. Θέλω όταν ξυπνήσεις να κοιτάξεις έξω και να
βρεις τις ομοιότητες του κόσμου σου με κάποια από τις στιγμές που σου
εξιστόρησα. Τότε δεν θα λυπάσαι πια που αναλήφθηκε, γιατί πλέον εσύ και οι
λίγοι φίλοι που απέμειναν, μπορείτε να ξεχωρίσετε τις πρώτες ψιχάλες πριν τον
κατακλυσμό…
Τώρα
φεύγω μου είπε. Εσύ
μπορείς να επιλέξεις να συνεχίσεις τον ύπνο σου ή να ξυπνήσεις για να προετοιμαστείς
για την τελική μεταμόρφωση.
Γιατί τώρα έμαθες τα νέα και άκουσες τι έχει συμβεί.
Τέλος
Ι.
