Έχεις εισιτήριο;

 

Ένα ερώτημα ταλάνιζε ανέκαθεν τους ανθρώπους. Πώς είναι ο Παράδεισος;

Δυστυχώς, δεν ενδιαφέρονται οι άνθρωποι για το πώς είναι η κόλαση. Και είναι πολύ κρίμα να έχεις στα χέρια σου εισιτήριο ελευθέρας για κάπου αλλά να μη σε έχει νοιάξει ποτέ τι θα συναντήσεις στο μέρος που οι πόρτες είναι πάντα ανοιχτές.

Έτσι σε μια στιγμή μπορούν να σου λυθούν όλες οι απορίες. Αυτό συνέβη και σε ‘μένα όταν έχοντας δυο πελώρια μαδέρια κλαδιά, επέστρεφα στο σπίτι για να συνεχίσει η ξυλόσομπα να καίει. Ένα κοπάδι δέκα άγριων λύκων μου έκλεινε τον δρόμο στο μονοπάτι, ενώ ταυτόχρονα δυο πελώρια μάτια άναψαν στο ξέφωτο ανάμεσα απ’ τα δέντρα. Είχα ακούσει παλιότερα για τα μάτια του δάσους τα οποία βλέπουν και καταγράφουν τα πάντα, αλλά ποτέ δεν περίμενα να ξεπροβάλουν τόσο καθαρά μπροστά μου. Ίσως να ήθελαν να καταγράψουν τις τελευταίες μου στιγμές καθώς οι λύκοι απόλυτα σταθεροί παρατηρούσαν την παγωμένη μου ύπαρξη. Και εδώ είναι που μέσα σε λίγα λεπτά είδα και κατάλαβα ακριβώς πως είναι η κόλαση.

Τίποτα

(είναι εκεί και ας μην το βλέπεις)

Όλη μου τη ζωή κουβαλούσα μια πέτρα. Τον λόγο δεν τον γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι την κληρονόμησα από τον πατέρα μου, αυτός από τον δικό του πατέρα και από όσο ξέρω η ιστορία οδηγεί στο πολύ μακρινό παρελθόν. Κανείς δεν μου εξήγησε ποτέ την χρήση της και όποτε ρωτούσα γιατί πρέπει να κουβαλάω μαζί μου αυτή την πέτρα, δεν μου απαντούσαν τίποτα.

Τέλος πάντων να μην σας κουράζω, άλλη είναι η ιστορία που θέλω να μοιραστώ…

Μια επίσκεψη που δεν έγινε

 

Τον παππού δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω. Ότι ξέρω για αυτόν είναι από κάτι παλιές εκτυπωμένες φωτογραφίες και από πέντε λόγια των γονιών μου που περιέγραφαν όμως πολύ συγκεκριμένα περιστατικά. Σήμερα, στα δεκαοκτώ μου, για κάποιο άγνωστο λόγο μου ήρθε στο μυαλό έντονα εκείνη η νύχτα.

Έξι και κάτι χρόνια πριν…

Ήρθε η μεγάλη σας στιγμή

 

Στα ‘λεγα κόρη μου, δύσκολη δουλειά το χωράφι! Θα μας φάει ο ήλιος και σήμερα. Άντε υπομονή, λίγα μέτρα έμειναν και τελειώσαμε. Να μου ξεκουραστείς και εσύ.

…

Είδες, τελειώσαμε! Κουράστηκες γλυκιά μου. Τι θα έκανα χωρίς εσένα κορούλα μου; Έλα σιγά σιγά να πάρουμε τον δρόμο για το σπίτι… Φτάσαμε! Ώρα για ένα γρήγορο μπάνιο, να χτενιστείς και εγώ ετοιμάζω το φαί. Έκανες και τόσο δρόμο τις προάλλες μέχρι τον Ιορδάνη. Θυμάσαι τι μας είπε αυτός ο Άγιος στο ποτάμι; «Περιμένετε καρτερικά και η μεγάλη στιγμή για τον καθένα σας δεν θα αργήσει».

 Έλα καλά φάγαμε και σήμερα. Ώρα για ύπνο τώρα να αντέξουμε και αύριο.

  …

Διάλογος με έναν άγγελο

Τι μέρα και αυτή, μονολόγησα. Δε με βαστάνε τα πόδια μου. Α ρε μάνα, ποτέ δεν μου είπες πως θα είναι έτσι η ζωή όσο ήμουνα παιδί. Ξαπλώνω τώρα που κλείνουν τα μάτια μου, πριν σωριαστώ κάτω από την κούραση. 

…

Μα δεν είναι δυνατόν να με πάρει ο ύπνος με τόσο φως. Είμαι σίγουρος ότι τα έσβησα όλα πριν ξαπλώσω. Κάνω στην άκρη το σκέπασμα και ενώ πάω να σηκωθώ αντιλαμβάνομαι ότι η πηγή όλης αυτής της λάμψης είναι ένας υπέροχος άγγελος που κάθεται στο κάτω μέρος του κρεβατιού με χαμηλωμένο το κεφάλι σαν να προσεύχεται, κρατώντας στο δεξί του χέρι μια αρμαθιά από κλειδιά και στο αριστερό ένα μικρό βιβλίο. Κάνω να ανασηκωθώ μα η γλυκιά του φωνή με προλαβαίνει.

Α. Δεν υπάρχει λόγος να ξεβολευτείς. Άλλωστε εδώ είμαι κάθε βράδυ. Εγώ είμαι αυτός που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι κάθεται και κάποιος άλλος στην άκρη του κρεβατιού κάθε μέρα. Απλά δεν με βλέπεις. Εγώ είμαι πάντα εδώ. Ο λόγος που επέλεξα να εμφανιστώ σήμερα είναι η κούραση και η απογοήτευση για την ζωή που διέκρινα στη σκέψη σου. Ήρθα λοιπόν για να σου φέρω λίγο από παράδεισο. Ήρθα για να σου δώσω την ώθηση να μπορείς να βιώνεις μέρος αυτών που απολαμβάνουμε όλοι μας δίπλα στον Κύριο, έστω μέσα από τη φυλακή σου.

Διάλογος με έναν δαίμονα

 

Σούρουπο. Μόλις κατάφερα να γυρίσω από την κοντινή πηγή με γεμάτες νερό τις μπουκάλες μου. Ας ζεστάνω λίγο νερό σκέφτηκα. Μπορεί να πεινάσω αργότερα. Ένα διακριτικό ψιτ πίσω μου αποσυντόνισε τις σκέψεις μου. Ενστικτωδώς γυρίζω απότομα και αντικρίζω στη μία από τις δύο καρέκλες της φτωχικής μου καλύβας έναν πανέμορφο νεαρό λουσμένο στο φώς με χαρακτηριστικά αρσενικοθήλυκου όμως. 

 

Δ. Σε τρόμαξα φτωχέ;

Γ. Όχι. Εγώ;

Δ. Αν δεν με είχες τρομάξει δεν θα ήμουνα εδώ.

Γ. Λοιπόν, εξήγησε μου πώς τα κατάφερα; Τι έστρεψε τόσο πολύ την προσοχή σου σε ‘μένα;

Δ. Όπως γνωρίζεις κάθε λάθος κίνηση μας κάνει να στρέφουμε απότομα το βλέμμα μας και ο υπαίτιος να είναι πλέον ο στόχος μας.

Γ. Νόμιζα ότι οι βασικοί σας στόχοι είναι οι άνθρωποι της εξουσίας, του πλούτου, της διαφθοράς. Όχι;

Δ. Αυτοί αγαπητέ μου δεν είναι στόχοι είναι το δεδομένο μας. Είναι κεκτημένο. Πολιτικοί, ιερατεία, τέχνες, ενημέρωση, όλοι δουλεύουν για εμάς.

Κότες

“Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική.”

Οι κότες από τα αρχαία χρόνια είναι τα πιο προσφιλή, γνωστά μας δίποδα. Υπάρχουν κότες όλων των ειδών. Κότες όμορφες, στολισμένες, καλοζωισμένες, πολύχρωμες, κότες άσχημες, αδιάφορες, ταλαιπωρημένες, όλες όμως είναι κότες.

Οι κότες είναι κυρίως αναγνωρίσιμες από την συνεχή, συγκαταβατική κίνηση του κεφαλιού τους. Είτε περπατούν, είτε τρώνε, είτε τρέχουν είτε απλά κάθονται είναι σαν να γνέφουν ΝΑΙ πάντα. Επίσης ένα βασικό τους χαρακτηριστικό είναι η απάθεια. Έτσι, είτε τις χτυπήσεις, είτε τους τραβήξεις ένα φτερό, είτε τις τρυπήσεις με μια βελόνα, είτε τους πάρεις το σπίτι, είτε τους το κάψεις ακόμη, αυτές απλά θα μετακινηθούν παραπέρα γνέφοντας σου ΝΑΙ.

Πολύ βολικά δίποδα οι κότες. Δεν τις νοιάζει ούτε για τα παιδιά τους. Κάνουν με τόσο κόπο αυγά, πάντα κάποιος τους τα παίρνει και αυτές συνεχίζουν ατάραχες να γνέφουν ΝΑΙ.