Τι μέρα
και αυτή, μονολόγησα. Δε με βαστάνε τα πόδια μου. Α ρε μάνα, ποτέ δεν μου είπες
πως θα είναι έτσι η ζωή όσο ήμουνα παιδί. Ξαπλώνω τώρα που κλείνουν τα μάτια
μου, πριν σωριαστώ κάτω από την κούραση.
…
Μα δεν είναι δυνατόν να με πάρει ο ύπνος με τόσο φως. Είμαι
σίγουρος ότι τα έσβησα όλα πριν ξαπλώσω. Κάνω στην άκρη το σκέπασμα και ενώ πάω
να σηκωθώ αντιλαμβάνομαι ότι η πηγή όλης αυτής της λάμψης είναι ένας υπέροχος
άγγελος που κάθεται στο κάτω μέρος του κρεβατιού με χαμηλωμένο το κεφάλι σαν να
προσεύχεται, κρατώντας στο δεξί του χέρι μια αρμαθιά από κλειδιά και στο
αριστερό ένα μικρό βιβλίο. Κάνω να ανασηκωθώ μα η γλυκιά του φωνή με
προλαβαίνει.
Α. Δεν
υπάρχει λόγος να ξεβολευτείς. Άλλωστε εδώ είμαι κάθε βράδυ. Εγώ είμαι αυτός που
σε κάνει να αισθάνεσαι ότι κάθεται και κάποιος άλλος στην άκρη του κρεβατιού
κάθε μέρα. Απλά δεν με βλέπεις. Εγώ είμαι πάντα εδώ. Ο λόγος που επέλεξα να
εμφανιστώ σήμερα είναι η κούραση και η απογοήτευση για την ζωή που διέκρινα στη
σκέψη σου. Ήρθα λοιπόν για να σου φέρω
λίγο από παράδεισο. Ήρθα για να σου δώσω την ώθηση να μπορείς να βιώνεις μέρος
αυτών που απολαμβάνουμε όλοι μας δίπλα στον Κύριο, έστω μέσα από τη φυλακή
σου.
Γ. Να
βιώνω από εδώ τον παράδεισο; Γίνεται αυτό άγγελε μου; Πώς είναι ο παράδεισος;
Α. Θα
προσπαθήσω να σου μεταφέρω μέρος αυτού, με πολύ απλά λόγια και με βάση όσα
έχεις γνωρίσει και έχεις αντιληφθεί στο γήινο επίπεδο που βρίσκεσαι. Το βιβλίο
που κρατώ το αναγνωρίζεις (με ρώτησε δείχνοντάς μου την Καινή Διαθήκη που
κρατούσε στο αριστερό του χέρι). Εδώ είναι ο παράδεισος. Αυτό είναι το μοναδικό
βιβλίο που δεν σε περιορίζει στο πλάτος και στο ύψος του, αλλά σου δίνει την δυνατότητα να βουτήξεις μέσα
στις γραμμές του και να αντιληφθείς σιγά σιγά και το βάθος του. Θέλω λοιπόν να
ξεκινήσεις από την αρχή την ανάγνωση με αυτό πλέον το στοιχείο στο νου σου.
Διάβασε κάθε πρόταση και βούτα μέσα της, γίνε ένας Τζέισον και ζήσε από κοντά την
κάθε στιγμή που περιγράφει. Γίνε φίλος με τους Αποστόλους, γνώρισε τους από κοντά
έναν – έναν, κάτσε και εσύ στην παρέα και άκου τις παραβολές που διηγείται ο
Κύριος στο αγαπημένο του πηγαδάκι. Κάνε εσύ τις αγνές ερωτήσεις που απηύθυνε ο
Φίλιππος στον Κύριο. Ζήσε από κοντά την απόγνωση της απώλειας αλλά και το
αδιανόητο αίσθημα να Τον έχεις και πάλι μπροστά σου, στο γνωστό πηγαδάκι, να σε
διδάσκει. Ένα μέρος του παραδείσου είναι αυτό ακριβώς αγαπημένε μου Άνθρωπε.
Και πολλά ακόμη που δεν έχουν γραφτεί αλλά αν πετύχει η βουτιά σου θα δεις την
αγωνία της Μητέρας αν είναι καλά ο μικρός Ιησούς που γλίστρησε στο παιχνίδι και
ας ήξερε πολύ καλά ποιος είναι. Θα ακούσεις τα παρήγορα λόγια του Κυρίου στην
Μητέρα μας, όταν αυτή τον ρώτησε αν μπορεί να κάνει κάτι για τον Ιωσήφ που
επρόκειτο να φύγει. Θα ακούσεις τον διάλογο του Ιωσήφ με τον Κύριο, όπως και
αυτόν με τον Ιωάννη τον Πρόδρομο ένα βράδυ πριν το μαρτύριο του. Θα ακούσεις τα
λόγια σωτηρίας προς τον ληστή. Αυτό είναι ένα μόνο κλειδί για να δεις από κοντά
τον τόπο μας. Το εγχειρίδιο το έχεις ήδη στα χέρια σου.
Γ. Αλλά πώς
είναι πραγματικά να ζεις στον παράδεισο;
Α. Για να
το καταλάβεις αυτό αγαπημένε μου, θα πρέπει να έχεις ολοκληρώσει όλα τα στάδια
της γήινης υπόστασης, να έχεις τιθασεύσει πάθη, αδυναμίες, να έχεις απόλυτη
εμπιστοσύνη όλης σου της ύπαρξης στον Κύριο μας και πάνω από όλα να καταφέρεις
από εδώ τον πλήρη έλεγχο της σκέψης σου. Βλέπεις, στον παράδεισο ότι
σκεφτόμαστε γίνεται. Συνεπώς στον τόπο που συναντάς όλους αυτούς που
περιγράψαμε και εκατομμύρια ανθρώπων αυτής της ποιότητας, εσύ δεν είναι δυνατόν
να διαφέρεις. Αυτό είναι το δεύτερο κλειδί.
Γ. Που
ζουν όλοι αυτοί; Υπάρχουν σπίτια, ζώα, φύση;
Α. Με
απλά λόγια, καθένας διαμορφώνει το ιδανικό για αυτόν χώρο και περιβάλλον κατά
βούληση, χωρίς ποτέ να παρεμβαίνει και να γίνεται βάρος σε κάποιον άλλον. Έτσι
καθώς μιλάμε για ταπεινούς, αγνούς ανθρώπους που ελέγχουν πλήρως την σκέψη τους
και διαθέτουν Θεία αισθητική, καταλαβαίνεις πως και πανέμορφα σπίτια συναντάς
αλλά και φτωχικά μέσα στην πανδαισία παρθένας φύσης. Γι’ αυτό και σου τονίζω
ξανά την σημασία του ελέγχου της σκέψης. Όσο για τα ζώα μην ανησυχείς. Οι φίλοι
σου είναι όλοι εκεί. Από αυτά που γνώρισες και αγάπησες, αυτά που έβαλες στο
σπίτι σου, μέχρι αυτά που προσπέρασες απαρατήρητα όσο σε κοιτούσαν με το άγιο
βλέμμα τους, θα είναι όλα εκεί έχοντας επιτέλους τον σεβασμό που τους αξίζει, να
σε περιμένουν. Έτσι και αλλιώς αντιλαμβάνεσαι πως κανένα στοιχείο της
δημιουργίας δεν είναι υποδεέστερο ώστε να λείπει από τον τόπο της αιωνιότητας.
Γ. Και η
προσευχή; Πόσο σημαντική είναι η προσευχή σε όλα αυτά;
Α. Η
προσευχή! Στόχος σου να είναι κάποια στιγμή να καταφέρεις όλο σου το Είναι να
αποτελεί προσευχή. Οι σκέψεις, οι πράξεις, οι λογισμοί και όλες σου οι κινήσεις
να προκαλούν το χαμόγελο του Κυρίου μας. Μίλησε Του απλά, φιλικά, πες Του τα
παράπονα σου, τους καημούς σου, τους φόβους σου, μοιράσου τη χαρά σου μαζί Του,
μίλησε Του μέσα από την προσευχή που ο Ίδιος έδωσε στους ανθρώπους. Διάλεξε εσύ
τον τρόπο που θα Του μιλάς, μη ξεχνώντας ποτέ πως δεν έχεις κανέναν πιο δικό
σου. Αυτό είναι το τρίτο κλειδί.
Γ. Η
αγάπη; Μπορώ να τους αγαπώ όλους άγγελε μου;
Α. Ίσως
να είναι δύσκολο να αγαπήσεις τους πάντες. Αρκεί όμως σαν πρώτο βήμα να μην
επιθυμείς το κακό κανενός, να νοιάζεσαι και να συμπάσχεις με όλους. Στον
παράδεισο είναι πιθανόν να έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με ανθρώπους που δεν
εκτίμησες ποτέ, που τους έβριζες και τους απαξίωνες καθημερινά. Αντίθετα,
άνθρωποι που εκτιμούσες, που αγάπησες και έπινες νερό στο όνομα τους, ίσως να
απουσιάζουν. Προσπάθησε λοιπόν να ξεκινήσεις από το πρώτο κλειδί και όταν
καταφέρεις να το αποκτήσεις, η κρίση θα μεταβληθεί σε διάκριση, η οπτική σου θα
αλλάξει και ίσως τότε η αγάπη μέσα σου σε κάνει να δεις, πως ο Κύριος μας
παρόλο το κακό που έλαβε, στο τέλος έκανε σε όλους δώρο από ένα σταυρουδάκι.
Αυτή είναι η αγάπη Του Δημιουργού. Το τέταρτο κλειδί.
Γ. Και η
κακία; Γιατί τόση κακία στους ανθρώπους; Γιατί κανείς δεν φοβάται την κόλαση;
Α. Θα σου
αποκαλύψω ένα μεγάλο μυστικό αγνέ μου Άνθρωπε. Κανείς δεν φοβάται την κόλαση,
γιατί κανείς δεν την γνωρίζει. Κανείς δεν προέρχεται από αυτήν και κανείς δεν ζούσε
σε αυτήν πριν από τον ερχομό του στη γη ώστε να έχει διατηρήσει έστω αμυδρά
κάποια μνήμη. Είναι λοιπόν ένας χώρος άγνωστος ακόμη και για τους ασύδοτους
ανθρώπους, καθώς όλοι ανεξαιρέτως προέρχονται από τον Δημιουργό. Πόσο ουτοπικό
να πιστεύουν όλοι πως θα βρεθούν στον παράδεισο. Ανεξάρτητα από τα έργα, τα
λόγια, τις σκέψεις, την έχθρα, την ρηχότητα, την κακία; Είναι ποτέ δυνατόν να
συνυπάρχουν όλοι αυτοί, με τους πρωταγωνιστές του βιβλίου που σου έδειξα; Στην
περίπτωση αυτή ο Θεός θα ήταν άδικος προς την ίδια του την οικογένεια. Κράτησε
αυτά για βάση στη ζωή σου και εγώ θα έρχομαι κάθε βράδυ, θα κάθομαι σιωπηλά στο
κάτω μέρος του κρεβατιού σου, χωρίς να με βλέπεις αλλά θα σου επιτρέπω να με
αισθάνεσαι, όσο δύσκολη μέρα και να είχες. Ξεκουράσου τώρα αγαπημένε μου.
…
Για πότε έκλεισε τα μάτια του και αμέσως τον πήρε ο ύπνος, για
πότε ξημέρωσε. Άνοιξε
τα μάτια του και αμέσως θυμήθηκε το χθεσινό βράδυ. Τι όνειρο και αυτό; Ή μήπως
όχι; Πόσες αλήθειες μέσα σε ένα όνειρο; Δεν πρόλαβε καν να ρωτήσει πόσα είναι
τα κλειδιά που χρειάζονται για τον παράδεισο. Έτσι και αλλιώς δεν ελέγχουμε
εμείς τα όνειρα, ούτε τη διάρκεια τους. Ώρα να σηκωθεί. Μια απότομη κίνηση για
να ανασηκώσει τα σκεπάσματα και ένα γκλινκ από ένα μικρό, χάλκινο, αστραφτερό
κλειδί που πέφτει στο κάτω μέρος του κρεβατιού, είναι η απόδειξη πως το ταξίδι
στον παράδεισο, είναι πια εφικτό.
Γ. Π.
